– prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek lub w ramach spółki cywilnej,

– pełnienia funkcji zarządcy sukcesyjnego, członka rady nadzorczej, członka komisji rewizyjnej, reprezentanta lub pełnomocnika osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie tej działalności, spółki handlowej, przedsiębiorstwa państwowego, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszenia.

Celem zakazu, o którym mowa, polegający na czasowym wyłączeniu od udziału w obrocie gospodarczym osób, które dopuściły się zachowań zagrażających pewności i bezpieczeństwa tego obrotu. Cel ten, mający charakter ochronny w stosunku do pozostałych uczestników obrotu gospodarczego- Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2019 r. V CSK 632/17.

Zakaz orzekany jest m.in. w przypadku, gdy dana osoba będąc do tego zobowiązana z mocy ustawy, nie złożyła w ustawowym terminie wniosku o ogłoszenie upadłości.

Upadłość ogłasza się względem dłużnika, który stał się niewypłacalny. Stan niewypłacalności to stan, w którym dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Domniemywa się, że dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, gdy opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych przekracza trzy miesiące. W przypadku osób prawnych stan niewypłacalności powstaje, gdy jego zobowiązania pieniężne przekraczają wartość jego majątku, a stan ten utrzymuje się przez okres przekraczający dwadzieścia cztery miesiące.

Przy orzekaniu zakazu, o którym mowa w ust. 1, sąd bierze pod uwagę:

– stopień winy oraz
– skutki podejmowanych działań, w szczególności obniżenie wartości ekonomicznej przedsiębiorstwa upadłego i rozmiar pokrzywdzenia wierzycieli.

Postępowanie o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej wszczyna się m.in. na wniosek wierzyciela.

Przedmiotowy wniosek służy również do ,,mocnego” zasygnalizowania dłużnikowi o konieczności spłaty zobowiązania, ponieważ orzeczenie zakazu w praktyce może uniemożliwić dalsze prowadzenie działalności.