Obniżenie kwoty wypłaconego odszkodowania przez ubezpieczyciela – kwestionowanie stawki za roboczogodzinę

Ubezpieczyciel nie może kwestionować stawki za roboczogodzinę przyjętej przez warsztat samochodowy, który naprawiał Twój pojazd po szkodzie i nie może z tego tytułu obniżyć kwoty wypłaconego odszkodowania.

W praktyce często spotykamy decyzję ubezpieczycieli, którzy kwestionują koszty poniesione przez naszych klientów w celu przywrócenia pojazdów mechanicznych do stanu sprzed powstania szkody(dotyczy również przypadków cesji wierzytelności względem ubezpieczyciela). Podstawową kwestią jest prawo wyboru warsztatu naprawczego, któremu ubezpieczony powierzy dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu, co ważne poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania najtańszej oferty!

Należy podkreślić, że stawki jakie oferują warsztaty współpracujące z ubezpieczycielami nie mają charakteru rynkowego i nie powinny być uwzględniane. Miernikiem faktycznego poziomu cen usług na rynku lokalnym są bowiem ceny wolnorynkowe, a nie przypadki odstępstw od nich w postaci rabatów uwarunkowane dodatkowymi czynnikami. Jak podkreślił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 czerwca 2003 roku w sprawie o sygn. akt III CZP 32/03, odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu. Jeśli warsztat któremu jako poszkodowany powierzyłeś naprawę pojazdu, zapewnia przywrócenie pojazdy do stanu poprzedniego np. autoryzowany serwis, zapewniający oryginalne części, specjalizujący się w naprawie danej marki samochodu to koszt takiej naprawy będzie niezbędny i ekonomicznie uzasadniony. Ubezpieczyciel nie powinien kwestionować stawki za roboczogodzinę, co potwierdzają liczne orzeczenia.

Opracowano na podstawie:

– Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 roku, sygn. akt V CKN 1273/00;
– Uchwała Sądu Najwyższy z dnia 13 czerwca 2003 roku w sprawie o sygn. akt III CZP 32/03;
– Wyrok Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 20 marca 2019 sygn. akt VI GC 776/18.